Wpis z mikrobloga

#antynatalizm #filozofia

W świetle ontologii przyrodniczej nie można powiedzieć, że nie wiemy niczego na temat naszego możliwego potomstwa (przykładowo, na temat jego zdolności do przezwyciężenia strukturalnego bólu); jest tak dlatego, że chociaż nie wiemy, czy nasze dzieci będą czerpać przyjemność z, przykładowo, podróżowania, pracy czy nauki języków klasycznych, to wiemy jednak, że będą kruchymi, rozkładającymi się i ostatecznie odchodzącymi w niebyt istotami, których umieranie rozpocznie się wraz z narodzinami, które będą mierzyć się z definiującymi je systematycznymi dysfunkcjami, które będą konstytuować swoje własne bycie jako bycie-przeciw-innym (rozumiane jako mierzenie się z agresją i odreagowywanie), które będą tracić tych, których pokochają oraz same zostaną utracone przez tych, którzy pokochają je, i którym czas odbierze wszystko, co kiedykolwiek stworzą.

Julio Cabrera, A critique of affirmative morality (A reflection on death, birth and the value of life)