Na pierwszym planie „Las Hindaleras”, w dużej, częściowo mrocznej komnacie, kobiety zajęte są tkaniem, w głębi – w znacznie silniej oświetlonym pokoju, stoją trzy eleganckie damy. Przed ich oczami coś się rozgrywa. Przedstawienie? Zabawa w „żywe obrazy”? Teatralne intermezzo koncertu? Czymkolwiek byłaby ta scena, widzimy dwie osoby w kostiumach, wyraziście gestykulujące na tle gobelinu. Dworskie „przedstawienie” (o ile jest to przedstawienie) ukazuje scenę, gdy Pallas Atena karci prządkę Arachne za jej pychę, a ostatecznie (co wiemy z „Metamorfoz” Owidiusza) zamienia ją w pająka. Atena, konkurując z Arachne, utkała gobelin, ukazujący chwałę olimpijskich bogów, a Arachne – ich miłostki, w tym fortele ojca Ateny, Zeusa. Zemsta Ateny była sroga, i nie po raz pierwszy śmiertelnik, rywalizujący talentem z bogami, zginął z ich ręki. Nie można wygrać z bogami – takie jest przesłanie mitu. Przegrani karani są nie za to, że ich kunszt nie dorównał boskiemu, lecz za to, że okazali się na tyle pyszni, by stanąć w konkury z nieśmiertelnymi. Ich talent, nawet jeśli przewyższał boski, nie może znaleźć na ziemi sprawiedliwych sędziów.
Arachne na obrazie Velázqueza zostaje ukarana na tle swego dzieła – przedstawienia Zeusa, który pod postacią byka porwał Europę (kompozycja gobelinu jest zresztą kopią znajdującego się wówczas w hiszpańskich zbiorach królewskich obrazu Tycjana, obecnie w Isabella Steward Gordon Museum, Boston). Po takim, bynajmniej nie realistycznym odczytaniu obrazu, dworskie tkaczki z pierwszego planu zamieniają się w parki, snujące nici życia śmiertelnych.
Sens „Las Hindaleras” ujawnia się po dostrzeżeniu i rozpoznaniu pokazanych jedna w drugiej scen.
Ostatnio wsiąkłem w temat zarówno UFO jak i UAP i mam do was całkowicie poważne pytanie, mieliście w swoim życiu jakieś doświadczenia z potencjalnymi obiektami pochodzenia pozaziemskiego? #ufo #uap
#sztuka #malarstwo #catart #ciekawostki
Zemsta bogów
Na pierwszym planie „Las Hindaleras”, w dużej, częściowo mrocznej komnacie, kobiety zajęte są tkaniem, w głębi – w znacznie silniej oświetlonym pokoju, stoją trzy eleganckie damy. Przed ich oczami coś się rozgrywa. Przedstawienie? Zabawa w „żywe obrazy”? Teatralne intermezzo koncertu? Czymkolwiek byłaby ta scena, widzimy dwie osoby w kostiumach, wyraziście gestykulujące na tle gobelinu. Dworskie „przedstawienie” (o ile jest to przedstawienie) ukazuje scenę, gdy Pallas Atena karci prządkę Arachne za jej pychę, a ostatecznie (co wiemy z „Metamorfoz” Owidiusza) zamienia ją w pająka. Atena, konkurując z Arachne, utkała gobelin, ukazujący chwałę olimpijskich bogów, a Arachne – ich miłostki, w tym fortele ojca Ateny, Zeusa. Zemsta Ateny była sroga, i nie po raz pierwszy śmiertelnik, rywalizujący talentem z bogami, zginął z ich ręki. Nie można wygrać z bogami – takie jest przesłanie mitu. Przegrani karani są nie za to, że ich kunszt nie dorównał boskiemu, lecz za to, że okazali się na tyle pyszni, by stanąć w konkury z nieśmiertelnymi. Ich talent, nawet jeśli przewyższał boski, nie może znaleźć na ziemi sprawiedliwych sędziów.
Arachne na obrazie Velázqueza zostaje ukarana na tle swego dzieła – przedstawienia Zeusa, który pod postacią byka porwał Europę (kompozycja gobelinu jest zresztą kopią znajdującego się wówczas w hiszpańskich zbiorach królewskich obrazu Tycjana, obecnie w Isabella Steward Gordon Museum, Boston). Po takim, bynajmniej nie realistycznym odczytaniu obrazu, dworskie tkaczki z pierwszego planu zamieniają się w parki, snujące nici życia śmiertelnych.
Sens „Las Hindaleras” ujawnia się po dostrzeżeniu i rozpoznaniu pokazanych jedna w drugiej scen.
Tekst: https://www.dwutygodnik.com/artykul/659-uwaznosc-historia-nie-jednego-obrazu-w-zwierciadle-mistrza.html