Aktywne Wpisy
rybsonk +7
Ostatnio gadałem z kumplem o gierkach i czasach podstawówki i tak mnie naszło, że aż zrobię ankietę. Mireczki, jaka gra jest dla was pierwszą która przychodzi do głowy gdy myślicie o dzieciństwie? Głosujcie w ankiecie:
#gry #grypc #ankieta #ciekawostki #grajzwykopem #gryparatowaniapoziomu
#gry #grypc #ankieta #ciekawostki #grajzwykopem #gryparatowaniapoziomu
Gra dzieciństwa to:
- GTA V 7.6% (56)
- Fortnite 3.3% (24)
- Minecraft 14.5% (107)
- Roblox 2.8% (21)
- League of Legends 7.9% (58)
- Fallout 4 1.2% (9)
- Skyrim 7.9% (58)
- Inna (napisz w komentarzu jaka) 54.8% (404)
Wykopowicz9876 +66
Jeżeli dziewczyna z #tinder z którą byłem na randce zablokowała mnie na insta to czy mam potencjalnie szansę uratować sytuację poprzez wyszukanie jej profilu na Facebooku i napisanie tam? Myślę że mogło tutaj dość do nieporozumienia i może ona mnie w rzeczywistości lubi.
#pytanie #rozowepaski #logikarozowychpaskow #niebieskiepaski #randkujzwykopem
#pytanie #rozowepaski #logikarozowychpaskow #niebieskiepaski #randkujzwykopem
Aktywne Znaleziska
To pewnie będzie długi wpis, ale mam potrzebę podzielenia się.
Wychowywałam się w rodzinie z ojcem alkoholikiem. Pił od zawsze, już jak mama była w ciąży, to #!$%@? ganiał ją z siekierą po wiosce, bo coś mu odwaliło po ciągu alkoholowym. Nie był on jednak alkusem-patusem, swego czasu miał bardzo duży majątek, przeprowadził się z mamą do miasta, był prezesem dużej firmy, był szanowany i otoczony wianuszkiem przyjaciół. Biznesy upadły jednak po jakimś czasie, a on jak był, tak pozostał alkoholikiem, tylko zamienił metaxę na jakąś tanią wódę. Równią pochyłą upadł na dno, nie pracował przez SIEDEM (!!) lat. Żyliśmy na pensji mojej mamy, która jest pracownikiem socjalnym. Nie było kokosów.
W domu odpieprzały się dantejskie sceny, ulubiona zagrywką taty było straszenie, że idzie się powiesić. Brał ucięty od żelazka sznur i wychodził z domu, a ja jako mała dziewczynka, kilkuletnia, zimą czy latem, wybiegałam za nim zapłakana, żeby wracał do domu. A on szedł dalej. Oczywiście do monopolowego i z powrotem. Były krzyki, awantury, wyzwiska, życie w ciągłym stresie. Stres jest najgorszy. Gdy dziecko ma stres w szkole, na podwórku i wśród znajomych, a nie odnajduje spokoju i wsparcia nawet w domu, czuje się tak, jakby siedziało na bombie zegarowej. Jest kłębkiem nerwów, a nikt nawet tego nie widzi, bo ono się nie skarży.
Wszystkie te sytuacje spowodowały, że odczłowieczyłam sobie tatę. Albo inaczej - uważałam, że miałam dwóch. Jeden pijany, którego nie traktowałam jak człowieka i z całą tą złością, która nazbierała się we mnie przez całe życie, cieszyłam się z każdego jego potknięcia, gdy jęczał z bólu nad kiblem, bo już nie miał czym rzygać. Nie dlatego, że jestem bestią, a dlatego, że myślałam, że moze coś do niego dotrze i dlatego, że go nienawidziłam. Drugim tatą był ten trzeźwy tata, bardzo zresztą fajny i niegłupi facet z fajnym poczuciem humoru, polubilibyście go.
Musiało minąć trochę czasu, musiałam stać się dorosła i świadoma, nim zdałam sobie sprawę z tego, że to przecież jeden i ten sam tata, a jego chlanie wcale nie musi być przyczyną, a skutkiem pewnych rzeczy. Nie chcę zabrzmieć źle - wiem, że są różne rodziny i różni alkoholicy, niektórzy są niereformowalni i niezdatni do resocjalizacji, ale ja o swojego tatę postanowiłam zawalczyć. Przestałam jak reszta rodziny osaczać go i obarczać za całe zło świata, bo pije. "Nie masz pieniędzy, bo pijesz. Nie odnosisz sukcesów, bo pijesz. Żona Cię nie szanuje, bo pijesz. Dzieci się od Ciebie odwracają, bo pijesz. Jesteś śmieciem, jesteś nikim, zwykłym pijakiem". Albo najlepsze: "przestań pić". Dla mnie to jest na tym samym poziomie pomoc, co "idź pobiegać" skierowane do osoby z depresją. Alkoholizm to choroba, często zresztą idąca wesoło pod rękę z depresją. I jak się okazało, tata ją też miał. Po poważnej, emocjonalnej i pełnej łez rozmowie z ojcem, w której obiecałam mu pomoc emocjonalną, finansową i jaką tylko chce, zapukałam do drzwi dziesiątek specjalistów i lekarzy, tata zaczął przyjmować leki. Alkohol rzucił z dnia na dzień, bo nie potrafił inaczej. Początki były bardzo trudne, na początku tej drogi, płakałam razem z tatą, gdy nie było mnie obok, bo byłam już w trakcie studiów, dzwoniłam codziennie i dawałam mu wsparcie, chociaż nie było wcale łatwo, miewał dołki psychiczne, fizyczne objawy odstawienia, miał dość, chciał się poddać. Małe niepowodzenia eskalował do ogromnych problemów, bo nie czuł stabilnego gruntu pod nogami. Świętowaliśmy małe sukcesy, jak pierwszy miesiąc bez alkoholu. Drugi, trzeci. Stawialiśmy małe kroki. Razem.
Piszę to wszystko, bo mija 48 miesiąc bez alkoholu i muszę wam Mirki powiedzieć, nigdy nie miałam spokojniejszego życia. Moja rodzina jest pogodzona i szczęśliwa. Tata zdobył pracę parę miesięcy po rozpoczęciu walki, dziś jest już po awansach. Nie jest to co prawda wyższy stołek, ale zarabia przyzwoicie na tyle, by móc rozpuścić czasami mamę i młodsze rodzeństwo, czego nie robił nigdy, gdy ja byłam w ich wieku. Po rozmowach z tatą wiem, że jest mi wdzięczny, a ja z kolei jestem bardzo z siebie dumna, że chociaż jedna z wielu przykrych historii o rodzinie trawionej przez alkoholizm ojca, kończy się... dobrze. Nie jest idealnie, ale jest dobrze.
Tata jeszcze nie wie, ale właśnie do niego jadę, żeby zjeść z nim i z mamą wspólny obiad, a później pójdziemy na kompocik, bo przecież nie na drinka ( ͡° ͜ʖ ͡°). Przez pandemię nie widziałam ich od grudnia, to będzie dobry dzień.
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
ID: #5ece7511b940832ef250ec8b
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Precypitat
Roczny koszt utrzymania Anonimowych Mirko Wyznań wynosi 235zł. Wesprzyj projekt
Trudno cokolwiek więcej napisać niż że jesteś kochającą córką jak i super człowiekiem. Miło się czyta takie historię, dużo zdrowia dla waszej rodzinkiʕ•ᴥ•ʔ
Zaakceptował: LeVentLeCri
Zapisz się na terapię, poczytaj o DDA
Zaakceptował: Eugeniusz_Zua
Komentarz usunięty przez autora
Zdrowia i wszystkiego dobrego dla was, dobro wraca :)
Gorzej, kiedy taka osoba nie chce dać sobie pomóc. Kiedy próbujesz przemówić różnymi sposobami, a ta osoba albo się cały czas wypiera, ucina każdą próbę porozmawiania o problemie, albo, co gorsza, reaguje agresją. Nigdy nie wiesz, ile prób podjęła bliska alkoholikowi osoba i ile sama wylała przez to łez, zanim postanowiła odejść. Co też na pewno