Kiedy pisałem, że historia średniowiecza jest pisana na dwie ręce, to ... (@mobutu2)

Kiedy pisałem, że historia średniowiecza jest pisana na dwie ręce, to znaczy prawa ręka pisze się podręcznik dla dzieci i obywateli, a lewa pisze się jednocześnie odpowiednie źródło, Kronik średniowieczny czy Latopis, to nie była alegoria, tak to właśnie i robi się.

Kodeks Hipacki.

Jedno z głównych źródeł na temat historii starożytnej Rusi, zawiera w szczególności Powieść minionych lat.

Nazwa tego kodeksu pochodzi od nazwy Monasteru Ipatiewskiego w Kostromie. Klasztor ten jest związany z panującą wtedy dynastią Romanowów. To właśnie tam przyszły pierwszy car, wówczas jeszcze młodzieniec Michaił, schronił się podczas najazdu hord krwiożerczych Lisowczyków.

Oficjalnie uważa się, że egzekucja rodziny carskiej miała miejsce w tak zwanym Domu Ipatiewa w Jekaterynburgu. Czyli zaczęło się od świętego Hipacego i skończyło się świętym Hipacym, taki żart humorystyczny ze strony mecenasów bolszewików.

Wróćmy jednak do technologii średniowiecza.

Kto był tym pierwszym, który napisał pierwszą oficjalną historię Rosji od powołania Waregów w 860-tych do najazdu Polaków w 1610-tych? Był to Nikołaj Michajłowicz Karamzin. 8 tomów jego Historii Państwa Rosyjskiego obiejmującej 750 lat życia starożytnej Rusi trafiło do sprzedaży 1 lutego 1818 roku.

Kim jest Nikołaj Michajłowicz Karamzin. To bardzo ważna osoba. To człowiek, który stworzył podstawę rosyjskiego języka literackiego. Jako pierwszy pisał we współczesnym języku rosyjskim. Usunął słownictwo cerkiewnosłowiańskie, wprowadził wiele nowych słów i stworzył nową gramatykę opartą na gramatyce francuskiej. Bardzo wygodnie jest wziąć pod uwagę, że literatura rosyjska zaczyna się od 1800 roku, nie ma nic do czytania przed tą datą.

Pierwsze dzieło współczesnej literatury rosyjskiej "Listy rosyjskiego podróżnika" Karamzina, w którym opisuje on swoją podróż po Europie w latach 1789-90, na przykład podczas słynnych wydarzeń tych lat pisarz przebywał w Paryżu.

To nie jest przypadkowy człowiek, przestudiował całą kuchnię europejską. W 1803 roku cesarz Aleksander I mianował Karamzina na stanowisko Historiografa rosyjskiego dworu cesarskiego.

Wróćmy jednak do technologii średniowiecza.

Skąd Karamzin czerpał informacje do swojej Historii Państwa Rosyjskiego? Wziął je ze staroruskich Latopisów, w szczególności z Powieści minionych lat. Skąd pochodziły Latopisy? Zostały one przepisane do zbiórów latopisnych, takich jak ten Kodeks Hipacki. Skąd wzięł się ten Kodeks Hipacki? Kodeks Hipacki został znaleziony w 1809 roku w bibliotece Akademii Nauk przez Karamzina.

Prawą ręką, lewą ręką.

Badacze nie osiągnęli konsensusu co do tego, kto i gdzie napisał Kodeks Hipacki.
Z jakiegoś powodu uważa się, że jest to rękopis z lat dwudziestych XV wieku.

Ale są inne starożytne księgi, które zawierają takie skopiowane latopisy, prawda?
No tak, oczywiście.

Latopis Ławrientiewski, to jest zbiór kronik zawierający najstarszą znaną wersję Powieści minionych lat wykonany około 1377 roku przez mnicha Laurentego z Niżnego Nowogrodu, odnaleziony ten Latopisny zbiór został przez Aleksieja Musina-Puszkina w 1792 roku, ten ostatni podarował jego Aleksandrowi I, w 1811 roku cesarz przekazał kronikę Cesarskiej Bibliotece Publicznej.

W 1809 upubliczony został Kodeks Hipacki, w 1811 Latopis Ławrientiewski, w 1818 powstała Historia Państwa Rosyjskiego. I wszystkie są oparte na Powieści minionych lat.

Powieść minionych lat , czyli Kronika Nestora – staroruski latopis, opisujący dzieje państwa ruskiego od czasów najdawniejszych, początkując z przybycia Ruryka do Nowogrodu Wielkiego, jest to podstawowe źródło do poznania historii wczesnej Rusi Kijowskiej. Powstanie tekstu latopisu datuje się na 1113 rok.

Najstarsze książki, zawierające tekst Powieści z 1113 roku, to są Latopis Ławrientiewski z 1377 roku, i Kodeks Hipacki z 1420 roku, znaleziono tych książek pierwszą w 1792 roku przez Musina-Puszkina, drugą w 1809 roku przez Karamzina.

Ogólny schemat wygląda następująco: źródło pierwotne utracone, skok 300 lat, źródło wtórne kopia z pierwszego, skok 300 lat, odkrycie źródła wtórnego.

W Rosji wszystko po prostu leży na powierzchni. Nie należy przy tym myśleć, że we Francji będzie inaczej. We Francji schemat będzie ten samy tylko lepiej upudrowany, dzięki temu, że został zrealizowany jeszcze w XVII wieku, a nie na początku XIX.

Kronika XI wieku, opisująca wydarzenia sprzed trzystu lat VIII wieku, zawarta w manuskrypcie skompilowanym trzysta lat po jej napisaniu w XIV wieku, który został przypadkowo odkryty trzysta lat po jego powstaniu w XVII wieku. Skok, skok, skok minęło 900 lat. I nagle w siedemnastym wieku znienacka odkryto to, co działo się w ósmym.

Warto dodać, że takie spóźnienie Rosji jest nawet na korzyść. Historia rosyjska została napisana lepiej, fabuła jest ciekawsza, zrobiono bardziej literacko, czyta się z przyjemnością. Polecam dzieło pana Karamzina.

Powstaje pytanie. Czy można uderzyć Rosjan po łapach, najpierw po prawej, a potem po lewej ręce? Będzie to raczej trudne, historia średniowiecznej Rusi jest przeplatana tuzinem powiązań z historiami innych państw i narodów. Nie bez powodu Nikołaj Michajłowicz najpierw podróżował po Europie, uczył się z doświadczenia innych i nawiązywał kontakty. I czy warto wszczynać awantury, przyciągać uwagę publiczności, skoro sami nie mamy lepiej.

Ale jak jednak do tego wszystkiego doszło, tak naprawdę? Cóż, jak to mówią, historię piszą zwycięzcy. A kto był zwycięzcą w Europie w 1818 roku, cesarz i samodzierżca wszechrosyjski, król polski, wielki książę litewski i fiński, jego wysokość Aleksander I Błogosławiony.

#historia #gruparatowaniapoziomu #ksiazki