Ja #!$%@?, ja #!$%@?

Ja #!$%@?, ja #!$%@?

Bo nie ma wódki blues

Bo nie ma wódki blues

Bo papierosów nie ma już

– Cóż, że pięknie, gdy obco – kiedyś tu będzie Rumunia

Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne.

Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny,

Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem.

Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty

Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto,

Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk – niepiśmiennych

Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską.

Znajoma Rosjanka nad kieliszkiem twierdzi,

Że poeta – poetą staje się po śmierci.

– Śmierć samobójcza pasuje poecie –

Mówi pokazując Jesienina zdjęcie

Po zdjęciu z pętli. Ale twarz poety

Jak każda twarz martwa wygląda, niestety.

Śmierć jakakolwiek – to zrządzenie boskie,

Lecz w Związku Radzieckim pismem wielbić Rosję

To w latach dwudziestych igranie ze zgonem,

Gdy płomienie nadziei stawały się płonne,

Najcichsze słowo mogło zrodzić zemstę

A

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita

Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta

Przez niezmordowane dżdżownice.

Za łąką – jezioro, w jeziorze dzieciaki

Pluskają się co dzień bez celu, dla draki,

By drżeć mieli o co rodzice.

Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem,

Na którym się pasą pod wieczór jelenie

I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie.

Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa

I kroplą po ostrzu jej spływa

Spójrzcie na królów naszych poczet –

Kapłanów durnej tolerancji.

Twarze jak katalogi zboczeń

Niesionych z Niemiec, Włoch i Francji!

W obłokach rozbujałe dusze,

Ciała lubieżne i ułomne,

Fikcyjne pakty i sojusze,

Zmarnotrawione sny koronne –

Nie czyja inna – lecz ich wina:

Sojusz Hitlera i Stalina!

Spójrzcie na podgolone łby,

Na oczy zalepione miodem,

Wypukłe usta żądne krwi,

Na brzuchy obnoszone przodem,

Na czuby, wąsy, brody, brwi,

Do szabel

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością

Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny

Parobcy porzucali domy broń i stada

Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską

Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy

Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem

I z całej krainy nie pozostał po nas

Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela

Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku

Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie

Upadek imperium – strona w podręczniku,

A w każdej czcionce stu dusz hekatomba,

Podczas gdy autorów zwycięstwa – bez liku

I sama siebie tworzy nowa Fronda.

Zwycięzcy – wśród ruin, jak to zwykle bywa,

Zaczną od tego, kto resztki posprząta,

Kto krew zasypie piaskiem i cesarski rydwan,

Choć w dobrym stanie – odstawi do kąta.

Jest w tym smutek tryumfu, jest w tym i pułapka:

Nagły brak

Kota schwytaliśmy w kącie śmietnika

Łeb mu wcisnąłem w mokrą grudę żwiru

Dziesięcioletni mój przyjaciel Świrus

Wstrzymując oddech – użył scyzoryka.

Zwierzak się szarpał, krew wsiąkała w żwir,

Fruwała w kłakach wystraszona sierść.

Rozwarła się pod ostrzem kocia pierś

W łysiny płuc i śliski kiszek wir.

Wiotczał pod dłonią protest żywych sił

Łomotał w sercu zachwycony lęk,

Aż o