86/100

Stefan Napierski - Elegia

Lokomotywy gwizdek, żelastwo i koła
Rozdzwonione, tak śliskie, jak przelot anioła,
Na brzeg składają ciebie spokojnego wiru,
Pod kopułę zblakłego jak oko szafiru.
Tu liście drgają drobne na pożółkłych murach
Domostw, wznoszonych cieniem, jak na czarnych piórach.
Obrzeżonych dachówką rudą i przez rynny,
Dzwoniące echem srebra, jako promień płynny.
Kominy oddalone odrzucają smugi
W kraty okien, konarów mrok na ścieżce długiej
Kreśląc prętem zieleni gęstej, i niestałyPokaż całość

85/100

Emanuel Geibel - [Pośród dolin i śród wzgórzy...] (tłum. Stanisław Budziński)

Pośród dolin i śród wzgórzy
Wędrowałem tyle,
Żebym spocząć po podróży
Pragnął chociaż chwilę.

Lecz gdzie pójdę i zapukam
I proszę kącika,
Mówią gniewnie: czego szukam?
Aż mnie strach przenika.

„Do niczegoś!” — krzyczą z tłumu
I starsi i dzieci, —
„Świat już przyszedł do rozumu
Na co mu poeci?”

#codziennapoezja #poezja #literaturaniemiecka

84/100

Cyprian Kamil Norwid - Moja piosnka

Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów nieba,
Tęskno mi, Panie.

Do kraju tego, gdzie winą jest dużą
Popsować gniazda na gruszy bocianie,
Bo wszystkim służą,
Tęskno mi, Panie.

Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony
Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie:
«Bądź pochwalony!»
Tęskno mi, Panie.

Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej,
Której, już nie wiem, gdzie leży mieszkanie,Pokaż całość

83/100

Adam Asnyk - Miejmy nadzieję!

Miejmy nadzieję!... nie tę lichą, marną,
Co rdzeń spruchniały w wątły kwiat ubiera,
Lecz tę niezłomną, która tkwi jak ziarno
Przyszłych poświęceń w duszy bohatera.

Miejmy nadzieję!... nie tę chciwą złudzeń,
Ślepego szczęścia płochą zalotnicę,
Lecz tę, co w grobach czeka dnia przebudzeń,
I przechowuje oręż i przyłbicę.

Miejmy odwagę!... nie tę jednodniową,
Co w rozpaczliwem przedsięwzięciu pryska,
Lecz tę, co wiecznie z podniesioną głową
NiePokaż całość

82/100

Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Lubię, kiedy kobieta...

Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu,
kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu,
gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie
i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie.

Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi,
gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi,
gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem
i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem.

I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania
przyznać, że czuje rozkosz,Pokaż całość

81/100

Lucjan Rydel - W uśpionym lesie

Księżyc wyszedł i płynie, jak łódź pozłacana,
Niebo wisi niezmierne, bezdenne jak morze,
Chmur lotny puch szybuje przez jasne przestworze,
Srebrząc się jako morska, białogrzywa piana.

Niebo wisi niezmierne, bezdenne jak morze,
Tatry czernią się w dali, jak grzbiet Lewiatana —
Srebrząc się, jako morska białogrzywa piana,
Śnieg osiadł granitowy zrąb, co błękit porze.

Tatry czernią się w dali, jak grzbiet Lewiatana,
Wichry po turniachPokaż całość

80/100

Jerzy Żuławski - Dies irae, I

Czas stanął. Śmierć skończyła już dzieło zniszczenia
i otarłszy krew skrzepłą z swej paszczęki wilczej,
nad zgliszczami i gruzem usiadła i milczy —
po raz pierwszy bezczynna od świata stworzenia.

Chmury czarne, nad ziemią zawieszone nizko,
wpół-zgasłego już słońca blask miedziano-rdzawy
oczerwienia brzegami. Wokół trupów ławy,
pustać straszna, bezdrzewna i krwawe bagnisko.

Morza — sine, potworne, uśpione olbrzymy —
odbijają w swej głębi wPokaż całość

79/100

Ignacy Fik - Usprawiedliwienie

Oczy mi moje wykradły ból z trzewi
I w białe bandaże mózgu związały moje gniewy,
Jak zatopione Polesie mam moje serce,
Dnie je muskają, jak mewy.

Nie rozrośnie się więcej ciało moje lasem,
Ni krew mi śpiewać będzie w rąk żyłach;
Przestałem być dawno już sercem ojczyzny,
Po stromych ścianach globu rozbiegła się siła.

Pączek róży już przestał wwiercać się w oczy krwawym żużlem
Mistyczne klawisze tęsknotPokaż całość

78/100

Wacław Potocki - Chłop łacinę

W Ostrogu zwano mieszczanina Choma.
Ten, żeby mu syn nie prożnował doma,
Śle go do szkoły. Gdy ćwierć roku minie.
Każe mu też co czytać po łacinie.
Chłopiec tablicę wziąwszy, jako słusza:
Homo jest człowiek a anima dusza.
A tu na niego ociec z wielkiem gniewem:
Trupem mnie czynisz albo niemem drzewem?
Wolę niż żaka mieć z ciebie pastuszę.
Jakiż człek Choma, kiedy nie ma dusze?Pokaż całość

77/100

Taras Szewczenko - [Brudnego nieba blask nie przetrze...] (przeł. S. Twerdochlib)

Brudnego nieba blask nie przetrze.
Bez wiewu gną się, jak na wietrze,
Pijane, rzekłbyś, oczerety.
Śpią fale, jakby były z Lety.

Miłościw bądź mi, mocny Boże!
Czy-ż to nikczemne, martwe morze
I stepów tiurma niezamknięta
Na zawsze już mnie nudą spęta?

Stepowej trawy żółta grzywa
Faluje wokół. Trawo żywa!
I ty nie wróżysz nic, niebogo.
A zresztą pytać niema kogo.Pokaż całość

76/100

Zygmunt Krasiński - [Bóg mi odmówił tej anielskiej miary...]

Bóg mi odmówił tej anielskiej miary,
Bez której ludziom nie zda się poeta;
Gdybym ją posiadł, świat ubrałbym w czary,
A że jej nie mam, jestem wierszokleta.

Ach! w sercu mojem są niebiańskie wdzięki,
Lecz nim ust dojdą, łamią się na dwoje,
Ludzie usłyszą tylko twarde szczęki,
Ja, dniem i nocą, słyszę serce moje!

Ono tak bije na krwi mojej falach,
JakPokaż całość

75/100

Bronisława Ostrowska - Martwy staw

Znam staw, gdzie w oczeretach świeci wody szkliwie,
A na pobrzeżu rosną kępy ostrokrzewi,
Gdzie chwieją się warkocze posępnych modrzewi
I w mętną głąb rzucają szczerniałe igliwie.

Czasami promień słońca wybladły i chory
Zabłądzi między ciężkich oparów obłoki
I mrze, patrząc w topielne przepaście i mroki,
Skąd wychylają twarze posępne upiory.

#codziennapoezja #poezja #literaturapolska

74/100

Tytus Czyżewski - Zaragoza, Zaragoza

zamilknie miasto
przemówi dzwonem
gołębiem skrzydłem
kwiatem jaśminu
Zaragoza Zaragoza
różową falą
pasmem kadzidła
twarzą Madonny
jagodą czarną
Zaragoza Zaragoza
Goya z portretu
wojny dalekiej
dalekiej trumny
śmierci we fraku
Zaragoza Zaragoza
już na arenie
miasta Seniory
ożyły kwiaty
pasma korali
Zaragoza Zaragoza
z lilji Corrida
dłonie z jaśminu
szukały pereł
jagód czerwonych
Zaragoza Zaragoza
znalazły pluszu
krwawiąca róże
rzęsy motyle
oczy Madonny
Zaragoza Zaragoza

#Pokaż całość

73/100

Magdalena Gałkowska - lunatycy

przychodzisz tylko nocą i tylko po nic —
przyjmowane w półotwarte usta fragmenty
cudzych wierszy, które nas zbawią, uwolnią
od konieczności szukania słów. nie ucieknę,

ale wciąż słyszę odgłosy dworca, hamujące pociągi
wzywają mnie: chodź, poczuj, właśnie tak możesz
oddalić się od siebie. dla złapania równowagi
wystarczy, że przesuniesz stopę poza krawędź,

linię, za którą możemy zaistnieć.

#codziennapoezja #poezja #literaturapolska

72/100

Leopold Staff - Kowal

Całą bezkształtną masę kruszców drogocennych,
Które zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,
Jak wulkan z swych otchłani wyrzucam bezdennych
I ciskam ją na twarde, stalowe kowadło.

Grzmotem młota w nią walę w radosnej otusze,
Bo wykonać mi trzeba dzieło wielkie, pilne,
Bo z tych kruszców dla siebie serce wykuć muszę,
Serce hartowne, mężne, serce dumne, silne.

Lecz gdy ulegniesz, serce, pod młota żelazem,
Gdy pękniesz, przeciw ciosom staliPokaż całość

71/100

Franciszek Karpiński - Do mojej przyszłej

Ty, co mym będziesz przywarom ulegać
I późny ogień miłości zażegać,
Czego po tobie żądałbym i wzajem,
Obacz, coć za twe ofiary oddajem:

Nie chcę cię młodym ozdobionej wiekiem,
Ani przyprawnych jagód róży z mlekiem:
Zima nadchodzi, minąłem się z latem,
Na cóż na mrozy narażać się z kwiatem?

Z którą się wiekiem różniemy niewiele,
Która ma cnotę i rozum w podzielę,
Która zna ludzi,Pokaż całość

70/100

Antoni Lange - Rozmyślania, XLIII

Ty, który nowe Słowo masz powiedzieć światu,
Wiele masz okryć wieczną zasłoną Milczenia,
Ażeby ono cieniem swego majestatu
Podniosło blask widomy słowa przeznaczenia.

Lecz mądrość jest znać miarę między temi dwiema,
Tą otchłanią milczenia i otchłanią mowy:
Niechaj więc długo warga twoja milczy niema,
Nim zahuczy płomienna gromami Jehowy.

A biada ci — i jesteś na wieki przeklęty,
Jeśli zamilczysz o tem, co mówić należy,Pokaż całość

69/100

Zuzanna Ginczanka - Treść

Ciężarny, gęsty Pacyfik warczy pod taflą szklistą,
różowomięsna pantera jedwabne futro rozsadza —
biblijny boży wieloryb płonącym tranem tryska,
jak boży biblijny archanioł blaskiem ociekał na gwiazdach.

Widzisz —
to właśnie dlatego.
Czarnoziem rozsadza chodnik.
Pod każdą milczącą powłoką wietrzysz petardę treści.
Niebo od gwiazd się przepali
jak od rozwianych pochodni.
Przypływ i odpływ pociągów czas wzbierający obwieści.

A kiedy krzyczysz:
"śmiech",
trzydziestodwuzębne rżą baby.
A kiedyPokaż całość

68/100

Krystyna Miłobędzka - to wszystko tymczasem

to wszystko tymczasem

dziś skleci jutro w pojutrze i dalej

tym czasem nie poświadczone dzieje się beze mnie. Skąd siebie zacząć?

jak wierzyć się?

np. wierzyć

#codziennapoezja #poezja #literaturapolska

Pokaż spoiler

67/100

Adam Asnyk - Nad głębiami, I

Zmiennego bytu falo ty ruchliwa!
Co nas unosisz po wszechświata toni,
Daremnie wzrok nasz zatem wszystkiem goni,
Co pod powierzchnią twoją się ukrywa;

Choć nam w błyskawic blasku się odsłoni
Głąb niezmierzona, ciemna i straszliwa...
Trudno nam dotrzeć spojrzeniami do niej
Przez pianę zjawisk, co po wierzchu pływa.

Próżno nad głębią schyleni, jej ciemnic
Obraz chwytamy, gdyż ruchliwa fala,
Zamiast odwiecznych istnienia tajemnic,

WłasnąPokaż całość