Odpuść też sobie wrzucanie wszystkich do jednego worka. Nie każdy Rosjanin to komunista, nie każdy Ukrainiec to zbrodniarz z Wołynia, nie każdy Niemiec to hitlerowiec idący odebrać nam Śląsk, nie każdy mieszkaniec Zachodu jest „spedalony”, nie każdy muzułmanin chce się wysadzić, celem islamizacji Europy. Z rad praktycznych polecić mogę też spokojne dyskutowanie z adwersarzem zamiast wyzywanie go od najgorszych. No i nie mów, że kogoś „zmasakrowałeś” –

Nacjonalistyczna krytyka kapitalizmu, komunizmu i plan naprawy polskiej gospodarki według Mariana Reutta Marian Reutt, który był jedną z czołowych postaci przedwojennego Ruchu Narodowo-Radykalnego, urodził się w 1907 roku w Sankt Petersburgu, skąd z rodzicami wyprowadził się do Warszawy w 1920 roku. Tam uczęszczał kolejno do Gimnazjum Męskiego Kazimierza Kulwiecia, Gimnazjum…

Pisząc o Trzebińskim, trudno uciec od zagadnienia nacjonalizmu. Deklarował się on jako nacjonalista, swoją epokę nazywał nacjonalistyczną, oczekiwał narodzin nowego świata, w którym Nacjonalizm (pisany właśnie majuskułą) będzie dominującym światopoglądem i siłą kreującą. Ale trzeba pamiętać, że nie był to tzw. nacjonalitaryzm, że nie miał on nic wspólnego z ciasnym szowinizmem.

Nacjonaliści byli pierwszymi, którzy rzucili otwarte wyzwanie polskiej tradycji politycznej, wrodzonej nam obojętności na nowoczesność. Jeżeli nacjonalizm był z góry skazany na porażkę, to my, współcześni Polacy, jesteśmy skazani na przyjmowanie modernizacji z zewnątrz – przyswajanie sobie lekcji dyktowanej przez kogo innego. Jeżeli natomiast mogło mu się udać, to drzwi do politycznej podmiotowości, polskiego wariantu nowoczesności, wciąż mogą być otwarte.

Ocena fołksfrontu i agentów obcych jako przeciwnika jest zagadnieniem nie wymagającym już szerszych rozważań. Istotnym jest tylko zwrócenie uwagi na stały czynnik taktyki fołksfrontu w Polsce. pozycję nieprzyjacielską można zdobyć w dwojaki sposób, bądź atakując wręcz, bądź rozkładając psychikę ludzi pozycji broniących. Fołksfront, dążąc do zawładnięcia Polską, stosuje konsekwentnie metodę rozkładu, unikając starannie bezpośredniego ataku. Rozkładanie wszelkich autorytetów ideowo-moralnych i ludzkich jest codzienną działalnością przeciwnika.

Nacjonalizm w rozumieniu większości społeczeństwa jest kojarzony z szowinizmem. Z jednej strony jest to skutek powierzchownie znanej historii ruchów nacjonalistycznych, wiele z nich w swoich postulatach i działaniu było nastawionych zdecydowanie wrogo wobec innych narodów i ich prawa do samostanowienia i odrębności. Następnym powodem do takich skojarzeń jest obecna polska rzeczywistość. Nie trudno dostrzec tu postawy szowinistyczne, skierowane szczególnie przeciwko naszym wschodnim sąsiadom, choć nie tylko.

Spośród wielu wad, jakimi charakteryzuje się część współczesnych środowisk narodowych, jedną z bardziej szkodliwych jest pewna intelektualna duszność, ocierająca się nieraz o to, co sam Dmowski zwał „talmudyzmem” i przed czym przestrzegał.

Dla wielu narodowców jedynym możliwym punktem odniesienia są nauki klasyków endecji i narodowego radykalizmu. Co raczej oczywiste, jest w naszym ruchu czymś nie tylko godnym pochwały, ale i koniecznym znajomość dzieł Dmowskiego, Doboszyńskiego czy Wasiutyńskiego. Chodzi