[0.....2]

Tytuł: Dukla
Autor: Andrzej Stasiuk
Gatunek: literatura piękna
Ocena: 8/10

W dużym skrócie: zbiór opowiadań-obrazków (bliżej im jednak do tego zakurzonego, pozytywistycznego gatunku opisowego) przedstawiających wszystko to, z czym obcował każdy (noc, ptaki, rzeki, koniec września), przefiltrowane przez niebanalne pióro Stasiuka. Stelaż wspomnień pokryty płachtą natury służy mu tutaj do snucia refleksji o przemijaniu, choć nie tej filozoficznej, raczej takiej "prostej", niewymuszonej, przylepiającej się do człowieka w różnych chwilach jego życia.

Gdzieś na kartach książki pada stwierdzenie:

Właściwie nie robię nic poza opisywaniem własnej fizjologii.

i gdyby nie język, nie piętrzące się na jednej - dwóch wątkach dominujących w konkretnych akapitach metafory, tak by było. Ale to zdolność skutecznego odzwierciedlania własnych przeżyć w nieprzezroczystym języku pozwala się utożsamić z narratorem i samego siebie umieścić w takiej Dukli, gdziekolwiek by ona miała być.

Banalna recenzja, bo to literatura piękna w pełnym znaczeniu tych słów. Ale lektura nie jest prosta. Oglądanie ciągiem tych literackich obrazów kończy się mentalnym przeciągiem i myślą, że już nigdy nie wróci się do Dukli. Niemniej warto, chociażby dla prześledzenia kolei losów narratora, który sam do niej wielokrotnie powraca.

Świat się starzeje i rzeczy stają się niewyraźne i niedokładne. Niebawem staną się nie do odróżnienia i to będzie koniec. Zostaną tylko desygnaty.

#bookmeter

PS Całość wzbogacona jest czarno-białymi ilustracjami Kamila Targosza, chyba luźno korespondującymi z literą opowiadań.

[Budo]

@0twierac2: Stasiuk ma bardzo fajny klimat, muszę więcej jego rzeczy czytać.