Aktywne Wpisy
Shyvana +270
Od mniej więcej 10 roku życia chciałam zostać prawnikiem.
Jak rozpoczęłam studia to dotarło do mnie, że chcę zostać sędzią.
W zeszłym tygodniu w wieku już lat niemalże 30 prowadziłam swoją pierwszą rozprawę i kurde, mówię wam, warto było poświęcić te wszystkie lata na naukę.
Teraz już tylko ostatni zryw w postaci egzaminu zawodowego i zaczynamy 乁(♥ ʖ̯♥)ㄏ
#prawo #chwalesie
Jak rozpoczęłam studia to dotarło do mnie, że chcę zostać sędzią.
W zeszłym tygodniu w wieku już lat niemalże 30 prowadziłam swoją pierwszą rozprawę i kurde, mówię wam, warto było poświęcić te wszystkie lata na naukę.
Teraz już tylko ostatni zryw w postaci egzaminu zawodowego i zaczynamy 乁(♥ ʖ̯♥)ㄏ
#prawo #chwalesie
O2O2122 +283
źródło: 1616833587_xgwfuu_fb_plus
Pobierz
Platyna nr 57
TLDR: Wyszedł mi dosyć długi tekst, w którym opisałem moje doznania z grą i drogę do platyny z perspektywy gracza nie mającego styczności z grami soulslike.
Ta gra to dla mnie fenomen, także pod względem platynowania. Gdy 2 lata temu dali ją za darmo w PS+, pobrałem ją mając w głowie, że wg. opinii jest to gra generacji, jeden z najlepszych exclusive'ów. Faktycznie w wsiąknąłem w ten świat pełen niewyjaśnionych mechanik. Pomimo że ciągle ginąłem i byłem negatywnie nastawiony do tak dużej ilości wrogów, którzy się odradzają po każdej śmierci, to ciągle grałem dalej. Do momentu dojścia do pierwszego bossa. A właściwie to dwóch, bo żadnego nie pokonałem. Dostałem srogi wpie*l kilkanaście razy tracąc wszystkie fiolki i koktajle, po czym uznałem, że ta gra jest dla masochistów i ją odrzuciłem.
Niemniej jednak rok później strasznie zaciekawiło mnie Sekiro i w zasadzie chyba nawet nie wiedząc, że zrobili go twórcy Bloodborne, kupiłem tą grę. Na początku i przy dojściu do pierwszych 2 bossów zastanawiałem się po co mi to było, ale po pokonaniu ich gra mnie tak oczarowała, że dzisiaj jest to dla mnie jedna z ikon generacji PS4. Wtedy też stwierdziłem, że po treningu, jaki mi zafundowało Sekiro (jak żadna gra na PS3 i PS4), czas na powrót do Yharnam.
Tym przydługim wstępem dochodzimy do momentu, gdzie po 2 latach ściągnąłem z PS+ ponownie Bloodborne będąc gotowy na mnóstwo zgonów - tak jak w Sekiro. Do pierwszego bossa (Bestii Kleryka) doszedłem względnie szybko, chyba tylko raz zginąłem, ale wiedziałem, że dopiero teraz się zaczyna test. No i coś, coś się chyba popsuło, bo rozj***m ją za pierwszy razem korzystając z fiolek może z 5 razy ;D Gascoina się w sumie nawet bardziej obawiałem, bo skurczybyk był tak szybki grając 2 lata temu, że wydawał mi się niemożliwy do pokonania, ale padł za jakoś 6 razem. O reszcie się już za bardzo nie będę wypowiadał, w zasadzie kilku bossów pokonałem za pierwszym razem, kilku musiałem parę razy powtórzyć, generalnie nie czułem większych trudności. Tam gdzie była opcja przyzwania NPCa do pomocy, to już w ogóle boss padał w moment
Trochę inną kwestią jest natomiast droga do platyny. Kwestią bardzo dziwną. Bo o ile platyna polega przede wszystkim na pokonaniu każdego bossa w grze (co dla mnie już nie było za bardzo wyzwaniem), przejściem 3 zakończeń (wystarczy 3 razy wczytać save i wybrać coś innego na końcu), tak przejście lochów kielicha by dostać się do końcowego bossa, to już pomysł co najmniej poroniony xD
Przejście 7 lochów, czyli łącznie 22 warstw labiryntu wrogów, gdzie musimy pokonać 22 bossów, to jest drugie tyle, co podczas fabuły! A żeby było jeszcze lepiej, to w przedostatnim lochu gramy z życiem obniżonym o 50%! Serio, tego się obawiałem najbardziej, niektórzy jednym combo zabierali mi 3/4 paska PEŁNEGO zdrowia, a jak mam go połowę nie mieć? No i tutaj też była rzecz dziwna, bo o ile twórców do reszty nie poje*ało i wrogów w tym lochu jest mniej i są dosyć słabi, to wydaje mi się, że zadają oni mniejsze obrażenia niż w lochach na niższych poziomach. Co nie zmienia faktu, że bossowie w tym lochu są ultra silni, mają ze 30-40 tys pkt życia i walka z nimi to prawdziwy taniec uników i ciosów. Mamy miejsce tylko na jeden błąd, zebranie 1-2 ciosów combo i uleczenie się. Jeśli trafi nas kolejny cios, to nas nie ma.
No i dochodzimy do kolejnej rzeczy, czyli ostatniego, siódmego lochu. Po 2 tygodniach przebijania się przez sześć poprzednich (zajmuje to po prostu sporo czasu), dochodzimy do tego z właściwym bossem, za które jest trofeum (i nawet przedmiot, który z tego co czytałem do niczego nie służy xD). Dochodzimy do bossa, który po tym wszystkim co przeszedłem był dla mnie tak banalny, że pokonałem go w 3 minuty zużywając 2 fiolki z życiem.
Jaka w tym logika robić w środku najtrudniejszy loch - nie wiem, choć się domyślam.
I tak doszliśmy do clue tego wszystkiego, czyli w sumie nie wiem, że gra jest popie******a i niezwykła jednocześnie - na pewno zapamiętam ją mocno z tej generacji. Bloodborne się albo kocha albo nienawidzi. Albo wchodzisz w ten gatunek gier albo odpadasz i nie grasz wcale w soulslike'i. Jestem zarówno dumny z tego, że zrobiłem platynę, bo dla przeciętnego gracza jest ona nieosiągalna i równocześnie poza początkiem gry, ta platyna była dla mnie w zasadzie łatwa, nie miałem ani jednego miejsca, w którym bym się na długi czas zaciął. W przeciwieństwie do takiego Sekiro, gdzie kilku bossów powtarzałem dobre ponad 50 razy i tam satysfakcja była ogromna.
Taki jeszcze offtop na koniec - szczerze zazdroszczę ludziom, którzy żyją z gier na YT. Robisz to co kochasz, opowiadasz o tym szerokiej publice i przekazujesz tą zajawkę dalej. Ludzie jak Quaz (mój numero uno), Hed, czy Zagrajnik mają świetną robotę. No ale se chociaż napisałem tekst, na temat który uwielbiam i który przeczyta z 5 osób. Przynajmniej mam wykop xD
W każdym razie hunter must hunt. Pozdrawiam.
#ps4 #gry
źródło: comment_1605435169Ji99nda9fo2S9K8Icv82dn.jpg
Pobierz