Aktywne Wpisy
Akatrosh +31
Tak ostatnio zwracam uwagę na to jak ludzie nie zasłaniają okien. Ludzie coraz częściej nawet firanek w oknach nie mają. Dodać do tego bloki budowane 2 metry od chodnika i generalnie wszystko widać co ludzie w mieszkaniach robią na parterach, właściwie to można z nimi TV oglądać. Siedzi sobie chłop bez spodni na kanapie i ogląda jakiś serial, koś tam przy stole coś je, a obok sobie ludzie chodzą i wszystko widzą.
Plinius +397
Serio kasują posty ze zdjęciem #cieszynski i #bialek z ichniego AMA?
tldr
W tym poście opiszę kilka wspomnień, które do mnie wróciły przy okazji poprzedniego wpisu. Wydaje mi się że nocna to bardziej wyrozumiałe i odpowiednie miejsce dla tego wpisu.
Część pierwsza(co dokładniej się wydarzyło):
https://www.wykop.pl/wpis/62841025
Pielęgniarka widmo
Pielęgniarka z którą rozmawiałem pierwszej nocy po operacji miała na imię Ania.
Przyszła, pytała co się stało, powiedziałem że rzuciłem się pod pociąg. Mówiłem też, że bardzo chce mi się pić i prawdopodobnie, że jestem bardzo głodny. Niestety po narkozie nie można było dać mi wody, ale wydaje mi się że przyniosła mi zwilżoną gazę jałową i przetarła usta.
Do jedzenia dostałem trochę Nutridrinka. Wiem, że była jakaś sprzeczka między pracownikami szpitala o to, związana z kosztami tych napojów.
Opowiadała żebym się nie przejmował, ona też miała próbę samobójczą kilka lat temu i wtedy zrozumiała, że chce pomagać innym. Niestety nie pamiętam szczegółów jej opowieści chociaż rozmowa z nią bardzo podniosła mnie na duchu. Nie pamiętam także jej twarzy, widziałem tylko jasnobrązowe włosy spięte w kucyk gdy wychodziła z sali. Mówiła że jeszcze wróci, jednak nigdy więcej jej nie spotkałem, pracownicy również nie kojarzyli takiej osoby.
Ortopedia
Leżąc w szpitalu straciłem poczucie czasu. Nie wiedziałem jaki jest dzień, ani jaka pora dnia. Tylko leżałem, spałem, czekałem, spałem. Najważniejszą częścią dnia był poranny obchód, można było dowiedzieć się czy tego dnia będzie operacja, czy czekamy kolejny dzień. Drugą, równie ważną porą był wieczór, gdy pielęgniarki/pielęgniarze przychodzili obmyć osoby leżące.
Po pierwszych operacjach i pobycie na OIOM zostałem przewieziony na ortopedię gdzie czekałem na zoperowanie miednicy. Niestety zarówno moje osłabienie, jak i wysoki poziom trudności planowanego zabiegu sprawiły, że wszystko przeciągało się w czasie.
Na szczęście udało się załatwić ładowarkę do telefonu(który zaskakująco dobrze przetrwał próbę z pociągiem, uszkodził się tylko mikrofon do rozmów). Z pewnością spędzałem trochę czasu przeglądając mirko.
Pisałem także z najbliższymi mi osobami, ale obsługa telefonu wymagała dużo wysiłku i zasypiałem w trakcie.
Operacja
Wreszcie, podczas obchodu zapadła decyzja, jutro operujemy. Dzień jak każdy, tylko kolacja mnie ominęła, zmiana pościeli i trochę dokładniejsze mycie, a także golenie miejsc które będą operowane. Myślę, że samodzielnie mógłbym ogolić sobie każde miejsce, ale gdy robiła to pielęgniarka, po prostu nie mogłem wytrzymać z powodu łaskotek - co jednocześnie było zabawne i bardzo bolesne z powodu obrażeń.
Zawsze noc przed operacja jest dla mnie ciężka, mnóstwo oczekiwania, wątpliwości, stresu. Rano tabletka uspokajająca, jedziemy. O ile sam szpital nie przygnębia, tak operacyjne sale są dla mnie okropne. Wkłucie do nadgarstka i zasypiam.
Budzę się. Spaceruje po dworcu autobusowym w moim rodzinnym mieście, wiosna, słoneczko, wiaterek, pije sobie Monstera i jest zajebiście.
Nagle zakrztusiłem się tym Monsterem. Zaczynam kaszleć, aż do bólu w gardle.
Budzę się raz jeszcze. Szpital, łóżko, znowu ta okropna sztywność ciała, pracownicy szpitala wokół mnie. Okazało się, że to nie był Monster, a rurka intubacyjna którą wyciągali. Wspomnienie uczucia swobody, które pamiętam z tego snu często mi towarzyszy. Z jednej strony bardzo za nim tęsknie, bo prawdopodobnie nigdy nie wróci, z drugiej daje motywacji do ćwiczeń.
Na potwierdzenie wypadku oraz moich wyznań wrzucam historie z Internetowego Konta Pacjenta, Orzeczenie o Niepełnosprawności, oraz informacje na lokalnym portalu.
https://imgur.com/a/qgTCYqk
https://www.pless.pl/wiadomosci/61675-foto-potracenie-mezczyzny-przez-pociag-w-goczalkowicach-pszczyna
Chciałbym ogromnie Wam podziękować za bardzo miłe wiadomości, komentarze, wsparcie duchowe oraz finansowe, a także to jak moje otwarcie się zostało przez Was odebrane. Czuje dobrze człowiek.
Odpowiadając na pytanie jakie emocje z perspektywy czasu mam w sobie? żal, ze się nie udało czy #!$%@?, ze w ogóle to zrobiłem?
Zależnie od nastroju.
Żal że się nie udało z pewnością, bo zarówno w szpitalu jak i obecnie ta myśl, potrzeba zrobienia tego jest obecna. Tylko jest inaczej. Na terapii zobaczyłem że można z nią żyć. Nie miałbym obecnie też tyle odwagi, żeby powtórzyć coś podobnego, chociaż niby byłaby większa szansa na skuteczność.
Jest też inny żal, przykro jest stracić fizyczne zdrowie i mimo przyzwyczajenia się do sytuacji, czy radości z progresów to i tak tylko śmiech przez łzy.
Jednak nie mogę niestety powiedzieć, że żałuję tego co się stało. Zacząłem budować relacje z mamą, chociaż nadal jest różnie, to znacznie lepiej niż dawniej. Inaczej, mniej skomplikowanie postrzegam życie, mniej analizuję, wszystko wydaje się znacznie prostsze. Dostrzegam wiele swoich błędów, nieodpowiednich zachowań w przeszłości. Coraz łatwiej mi uporządkować swoje wspomnienia i panować nad emocjami.
Od szpitala jest też myśl, o której wspomniałem we wcześniejszym wpisie. Mam coś do zrobienia na tym świecie. Pojawiła się ciekawość, chęć odkrycia tego co to może być, gdy otrzymałem tyle zaangażowania i dobra, to pojawiła się także chęć robienia czegoś dla innych.
Myślę, że wszystkie te przeżycia pomogą nabrać dystansu do świata, pozbyć się wrażenia, że "to nie jest moje życie, nie tak miało wyglądać", oraz pozwolą mi odnaleźć kierunek w dalszym życiu.
#feels #samobojstwo nadal #przegryw #depresja #wyznanie
@Lubder: Może to nie
Moje myśli samobójcze zaczęły się w gimnazjum. Bardzo nasiliły w technikum dopóki nie znalazłem super dziewczyny a rodzice nie poszli na terapię. Przez
Nie wiem jak długo trwały utrudnienia, z pewnością ludzie byli zdenerwowani opóźnieniem, ale ruch pociągów się odbywał nadal, jednotorowo jak można wyczytać w artykule wpisu, pasażerowie być może przesiedli się do następnego pociągu, może poszli razem na piwo, a może postanowili wracać
Dużo takich głosów, głównie od pielęgniarek czy poznanych ludzi w tamtym czasie. Sam, podobnie jak wielu ludzi jestem bardzo rozdarty w podejściu do sił wyższych, tego jak traktować przypadki i szczęście.
Lekarze wykonali dobrze mnóstwo trudnej pracy, ale mówią o ogromnym szczęściu przy wypadku.
@Haszenberg: kurczę, bardzo się cieszę że komuś moje wyznania pomagają. Opieranie się na partnerce może być zgubne, ale wiadomo że mega pomaga jeśli ma dobrze
@budep: jesteś pewny? Trzeba wiedzieć jaki pociąg. Wiele ma różne zabudowy z przodu i jeszcze wyjdzie na to, że ci zmiecie głowę na bok, połamiesz sobie czaszkę, dostaniesz wylew, krwotok i jeszcze górne kręgi ci #!$%@? i będziesz jak warzywko sobie leżał przez następne 20 lat i jadł przez rurkę.
nie miałem pojęcia o urazach, nie mogłem określić co zostało uszkodzone, z niecierpliwością i wielkimi obawami w szpitalu słuchałem jak lekarz wymieniał złamania, miałem wrażenie że to się nigdy nie skończy. Nie potrafię określić kiedy lekarz mi o tym mówił, czy po prześwietleniu/rezonansie, czy następnego dnia.
Nie wiem jak z krwią, w szpitalu musieli rozciąć moje ubrania, na co podpisałem zgodę. Mając(w więszkości na nogach) bardzo głębokie rany i otarcia,
Dzięki. <3
Wybacz dociekliwość, ale jak to się potknął przy torowisku? Szedł peronem, czy spacerował wzdłuż jakiejś trasy?