Aktywne Wpisy
lukija +56
b00tki przyszły
źródło: Zdjęcie z biblioteki
Pobierz
znalazłem takie coś w swoim ogrodzie. podejrzewam, że to gówno, ale zastanawia mnie czyje. są tu jacyś spece od gówien?
#zjawiskaparanormalne
#zjawiskaparanormalne
źródło: foto_no_exif
Pobierz
TL;DR: Jestem naukowcem, dobrze mi to idzie ale tego nie znoszę i jestem rozczarowany tym jak wygląda nauka.
Robię doktorat z jednej z poddziedzin biologii molekularnej. Moja "kariera" wygląda całkiem nieźle - mimo młodego wieku mam już kilka publikacji w dobrych czasopismach recenzowanych, a "w budowie" są przynajmniej dwie w takich czasopismach, że jak to zaakceptują, to będzie w wiadomościach. Jestem na drugim roku doktoratu, a tak się złożyło, że obecnie jestem jedyną osobą w kraju, która może się nazwać ekspertem w wykorzystywaniu jednej bardzo "gorącej" na moim polu techniki. Jeżdżę po Polsce i Europie i szkolę ludzi.
Absolutnie, całym sercem nienawidzę tej pracy. Z każdym dniem jest tylko gorzej. Jeszcze dwa lata temu, no jakoś na początku doktoratu w każdym razie, byłem super dynamicznym, młodym naukowcem, pełnym energii i pomysłów. Trzeba zostać w labie do 23? Ekstra, jestem w końcu #!$%@? polski Albert Ajnsztajn (w spódnicy xD), szalony naukowiec! No bo naukowiec to pracuje 24/7 wiesz, takie elitarne zajęcie. Trudno, zostajemy i pracujemy na te słynne przełomy i odkrycia. W końcu jesteśmy intelektualistami i pasjonatami, powtarzam, PASJONATAMI. W każdym razie byłem strasznie nakręcony.
Teraz jestem prawie 2 lata starszy i ta cała "branża" doprowadza mnie do szału. Mam niezłe stypendium jak na doktoranta - dostaję co miesiąc do ręki 3000 złotych (zapracowałem sobie na to). W związku z tym, że standardowe stypendium doktoranckie to jest chyba niecałe 1400zł, a niektórzy to w ogóle robią doktorat za darmo (xD) wszyscy uważają, że powinienem się rozpływać z radości, jakie mnie to szczęście nie spotkało i że teraz mogę realizować swoją PASJĘ, równocześnie PŁAWIĄC SIĘ W LUKSUSACH. Moi znajomi #programista15k w moim wieku powoli dobijają do tych 6 koła (i to ci mniej kumaci), a na mnie w pracy połowa ludzi patrzy, jakbym wygrał w totolotka, a połowa jakbym im te pieniądze ukradł z ich kieszeni. Generalnie konferencje i szkolenia mam opłacone przez uczelnię, ale raz się zdarzyło, że jakiś wyjazd nie podchodził pod ani jedną ani drugą definicję, i miałem 4 dni spędzić w dużym mieście. Jak zapytałem, czy mogę liczyć na zwrot kasy za transport i nocleg, to mnie szanowne profesorstwo prawie wzrokiem #!$%@?ło z doktoratu xD tacy byli oburzeni, że dostając 3k zł miesięcznie śmiem sugerować, że nie mam ochoty finansować tego wyjazdu z mojego stypendium.
Jak temat kasy zaczynam z moimi znajomymi doktorantami, to zazwyczaj wjeżdża standardowa gadka, że no jak to, "chcesz jak trybik w wielkiej machinie siedzieć w firmie i zarabiać pieniądze dla jakiegoś wąsatego Janusza?" Jak podstawisz uczelnie za firmę, a pieniądze na sławę i pieniądze, to nie ma #!$%@? absolutnie żadnej różnicy między jednym a drugim.
Poza tym, sama nauka to w znaczącej większości jedna wielka #!$%@? i rozczarowanie. Ustalmy sobie żeby było łatwiej, że słowem "wszyscy" określam 99% naukowców. Wszyscy naginają swoje eksperymenty, a już teoretyczne analizy szczególnie tak, żeby się wszystko zgadzało i żeby dostać pozytywny wynik. I nie winię nawet samych naukowców o to, w sensie tych drobnych mrówek, bo system jest #!$%@?. Jak nie potwierdzisz swojej tezy, to masz całą pracę do #!$%@?. Jak chcesz dowieść, że istnieje oddziaływanie między białkami A i B i po 2 latach badań stwierdzisz, że go nie ma - możesz sobie wsadzić te 2 lata w dupę. Nigdzie nie opublikujesz artykułu, w którym będziesz mógł napisać, że sprawdziłeś 10 technikami, czy A i B oddziałują, no i nie oddziałują. Nie dostaniesz publikacji, więc nie dostaniesz punkcików, nie dostaniesz grantu, stypendium, może kolejnej posady - wsadź sobie dosłownie swój zeszyt laboratoryjny w dupę. W przeciągu kolejnych kilku lat zapewne inne grupy na całym świecie też będą szukać oddziaływań między A i B i ich nie znajdą. I też nikomu o tym nie powiedzą, bo tak jakoś to #!$%@? środowisko działa, że niby wszyscy wiedzą na czym polega nauka, ale jakoś nie ma to odzwierciedlenia w systemie, który tę naukę powinien organizować, stymulować i rozpowszechniać.
Aaaa, no i jeszcze NAJLEPSZY MOTYW NA KONIEC. Rozpowszechnianie wiedzy. Ahahahaha. Generalnie jest tak - powiedzmy, że jesteś w miarę niezły i chcesz opublikować swoje wyniki w czasopiśmie "Nucleic Acid Research" - to jest powiedzmy taki journal, publikacja w którym to jest obecnie standard w najlepszych polskich placówkach.
-> Dostajesz grant na te badania. Czyli generalnie Twoje badania są finansowane z podatków. Sprzęt, odczynniki, Twoja "pensja" z grantu (np pensja "Preludium" do 1000zł miesięcznie brutto xD), wszystko z kasy podatnika.
-> Badania masz ukończone, wysyłasz artykuł do NAR. Za to, że oni go opublikują, musisz zapłacić $3000. TY, tzn płacisz za to z grantu, więc podatnik za to płaci.
-> Artykuł ukazuje się w NAR, podatnik, który opłacił badania, chce sobie przeczytać o ich wynikach. No to ma dwie opcje - albo wykupuje roczną subskrypcję, która będzie go kosztować $1400, albo może sobie kupić jeden "numer" NAR, za jedyne $70 xD. Aha, uczelniana subskrypcja kosztuje $4500, a firmowa $7000. Wydawca dostaje kasę za każdym razem, jak ktoś pomyśli o jego czasopiśmie. Doskonały model.
Oczywiście w takich czasopismach trzeba publikować, bo za to jest najwięcej punktów, a jak ktoś Ci przyznaje pieniądze to go nie obchodzi, czy jesteś idiotą bez umiejętności, czy ogarniętym profesjonalistą. Ważne, żebyś miał punkty i #!$%@? pod każdym punktem certyfikat, pieczątkę i podpis.
Nie wiem, co zrobić. Bardzo długo naprawdę sumiennie budowałem swoją pozycję i doświadczenie, a zarazem przede wszystkim swoją TOŻSAMOŚĆ. W mojej głowie ja sam zawsze najpierw chciałem być naukowcem, a potem nim zostałem i byłem. Teraz rzygać mi się chce już przez tę całą naukę, zżera mnie od środka rozczarowanie, cynizm, jakaś taka zawodowa depresja. Do tego dochodzi fakt, że powoli się stabilizuję i zakładam rodzinę i zaczyna mi się dosłownie robić niedobrze na myśl, że zamiast spędzić popołudnie albo weekend z kobietą, muszę "jeszcze trochę popracować", bo goni jakiś termin albo promotor jest #!$%@? i po prostu chce coś szybko bo mu się przypomniało. Nie wiem co z tym wszystkim zrobić. Boję się to rzucić, bo nie wiem czy nie wpadnę nagle w jeszcze głębsze przygnębienie, bo rzuciłem coś o czym zawsze marzyłem. Z drugiej strony, to marzenie ni #!$%@? się miało jak widać do rzeczywistości.
Wysyłam na spontanie, nie chce mi się tego czytać znowu xD
#gorzkiezale #nauka #doktorbaza #studbaza #uczelnia #doktorat
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( http://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Magromo
Po co to?
Dzięki temu narzędziu możesz dodać wpis pozostając anonimowym.
Myślałeś nad wyjazdem do innego kraju?
Przeczytam sobie później.
Trzymaj się i może jakoś kiedyś opisz jak się to rozwija :D
Komentarz usunięty przez autora
@AnonimoweMirkoWyznania: o bulwa. Wiedziałem, że system publikacji jest dziwny, ale to jest totalne przegięcie. Nawet nie chcę szacować ile środków i czasu zostało zmarnowane przez takie podejście.
Jesteś tranwestytą?
...
@Magromo: Myślałem, ale mój rant odnośnie stanu nauki w zasadzie dotyczy nauki na całym świecie, a nie tylko w Polsce. U nas to wszystko jest może po prostu jeszcze bardziej przerysowane (jak wszystko). Ale stosunkowo niskie zarobki, ciśnienie na brak życia poza nauką, no i model publikowania rzecz jasna - wszędzie jest tak samo. (@xyz23 to też widzę pasuje jako odpowiedź dla
Ale po rozmowie z promotorka uznałam, ze trochę to nie ma sensu... Pracy na uczelni niet, bo twardo sie stołków trzymają, kasa marna, roboty innej nie mozna wziąc (przynajmniej nie tam, gdzie bym chciała doktorat).
Co jakis czas teraz mi smutno, bo jednak laboratorium, pipety i