Przez góry Kaukazu! Niemieccy żołnierze z 1. Armii Pancernej podążają za czołgiem Panzer III, rejon Kubania, sierpień 1942 r.
Dzisiaj od dawna zapowiadany początek cyklu o Fall Blau - czyli ofensywie na Kaukaz z lata 1942 roku. Celem Niemców był Kaukaz i dotarcie do brzegów Morza Kaspijskiego. A wraz z tym - zdobycie zagłębi naftowych oraz złóż manganu i odcięcie życiodajnych arterii dla radzieckiego przemysłu. Kaukaz był też bogaty w żywność - zwłaszcza w kukurydzę, słoneczniki i cukier. Ropa była też bardzo potrzebna Niemcom, którym coraz bardziej jej brakowało - rumuńskie złoża - bogate przecież w doskonałą jakościowo ropę - nie były w stanie pokryć zapotrzebowania Wehrmachtu. Zadania określała dyrektywa nr 41, wydana przez sami-wiecie-kogo 5 kwietnia 1942 r.
Niemcy zadbali o dezinformację świetnego przecież radzieckiego wywiadu i opracowali fałszywy plan ''Kreml', sugerujący, że celem niemieckiej ofensywy będzie Moskwa, a nie Kaukaz. Zadbano o to, by Sowieci plan przechwycili - dezinformacja udała się całkowicie. Planowana ofensywa miała trzy fazy, a celem zasadniczym były pola naftowe w Baku, Groznym i Majkopie oraz zniszczenie w kotłach radzieckich sił. Do ataku skierowano całą GA ''Süd'', liczącą aż dziesięć armii, w tym dwie pancerne. Z powietrza atak miała osłaniać Luftflotte 4 dowodzona wówczas przez agresywnego w działaniu gen. Alexandra Löhra.
28 czerwca 1942 r., niemal dokładnie rok po uderzeniu pancernej pięści nad Bugiem, ruszyła potężna ofensywa, prowadzona przez 4. Armię Pancerną gen. Hotha, która uderzyła na Woroneż i z miejsca zmiotła sowiecką obronę. 4. Flota Powietrzna zbierała straszliwe żniwo swoich ataków, zgniatając wszelki opór - na odcinek jednej radzieckiej dywizji przypadało 100 niemieckich samolotów. W niecałe cztery tygodnie Sowieci stracili blisko 800 maszyn. W sześć dni 4. APanc. dotarła do brzegów Donu. Naprzeciw niej stanęła 5. Armia Pancerna gen. Liziukowa, która rozpaczliwie próbowała atakować 6 lipca, ale po dziewięciu dniach walk została odrzucona. Straszliwa bitwa trwała trzy tygodnie, kiedy do walk włączyli się niemieccy saperzy, wypalając miotaczami ognia całe dzielnice, podczas gdy czołgi dawały osłonę. Niemcy stracili 20 tys. zabitych, zaś Sowieci - ponad pół miliona, w tym blisko 300 tys. zabitych.
Jednak sytuacja już stawała się groźna dla Niemców. Skończyło się to kłótnią między sami-wiecie-kim, a dowódcą GA ''Süd'', marsz. von Bockiem, którego odsunięto od dowodzenia i zastąpiono marsz. Listem. Wtedy też podzielono GA na dwie mniejsze grupy armii: ''A'', mającą iść w kierunku zagłębi naftowych, i ''B'', atakującą w kierunku Stalingradu. Problemem było to, że większość jednostek GA ''A'' nie była przystosowana do walk w górach. Elitarny włoski korpus Alpini skierowano w rejon Stalingradu, zamiast na Kaukaz. Niezależnie od sukcesów na froncie, Niemcy zaczynali odczuwać już braki zaopatrzeniowe. Żołnierze musieli zlewać paliwo z uszkodzonych i porzuconych pojazdów, a nawet zostawiać te czołgi, którym zabrakło paliwa. Tak, jak przed rokiem i dwoma laty, transportowe Ju-52 musiały latać z zaopatrzeniem dla czołowych oddziałów, by te nie wstrzymywały natarcia. Mimo wielkich sukcesów i wsparcia atakującej armii, także Löhr został odsunięty od dowodzenia.
@Ignasy: trudno odpowiedzieć jednoznacznie. Jednak podstawowym błędem było rozproszenie sił dyrektywą nr 33, wydaną oczywiście przez Hitlera i zrezygnowanie z natarcia na Moskwę w sierpniu '41 r. Kampania powinna mieć priorytety, a tak ważne centrum przemysłowe, komunikacyjne, polityczne oraz baza zaopatrzeniowa jak ówczesna stolica ZSRS powinno mieć priorytet. To, co zdołano wielkim wysiłkiem wyskrobać, było kierowane na ten właśnie odcinek. Siła żywa w pierwszych miesiącach niewiele mogła zmienić, podobnie jak potencjał
Przez góry Kaukazu! Niemieccy żołnierze z 1. Armii Pancernej podążają za czołgiem Panzer III, rejon Kubania, sierpień 1942 r.
Dzisiaj od dawna zapowiadany początek cyklu o Fall Blau - czyli ofensywie na Kaukaz z lata 1942 roku.
Celem Niemców był Kaukaz i dotarcie do brzegów Morza Kaspijskiego. A wraz z tym - zdobycie zagłębi naftowych oraz złóż manganu i odcięcie życiodajnych arterii dla radzieckiego przemysłu. Kaukaz był też bogaty w żywność - zwłaszcza w kukurydzę, słoneczniki i cukier. Ropa była też bardzo potrzebna Niemcom, którym coraz bardziej jej brakowało - rumuńskie złoża - bogate przecież w doskonałą jakościowo ropę - nie były w stanie pokryć zapotrzebowania Wehrmachtu. Zadania określała dyrektywa nr 41, wydana przez sami-wiecie-kogo 5 kwietnia 1942 r.
Niemcy zadbali o dezinformację świetnego przecież radzieckiego wywiadu i opracowali fałszywy plan ''Kreml', sugerujący, że celem niemieckiej ofensywy będzie Moskwa, a nie Kaukaz. Zadbano o to, by Sowieci plan przechwycili - dezinformacja udała się całkowicie. Planowana ofensywa miała trzy fazy, a celem zasadniczym były pola naftowe w Baku, Groznym i Majkopie oraz zniszczenie w kotłach radzieckich sił. Do ataku skierowano całą GA ''Süd'', liczącą aż dziesięć armii, w tym dwie pancerne. Z powietrza atak miała osłaniać Luftflotte 4 dowodzona wówczas przez agresywnego w działaniu gen. Alexandra Löhra.
28 czerwca 1942 r., niemal dokładnie rok po uderzeniu pancernej pięści nad Bugiem, ruszyła potężna ofensywa, prowadzona przez 4. Armię Pancerną gen. Hotha, która uderzyła na Woroneż i z miejsca zmiotła sowiecką obronę. 4. Flota Powietrzna zbierała straszliwe żniwo swoich ataków, zgniatając wszelki opór - na odcinek jednej radzieckiej dywizji przypadało 100 niemieckich samolotów. W niecałe cztery tygodnie Sowieci stracili blisko 800 maszyn. W sześć dni 4. APanc. dotarła do brzegów Donu. Naprzeciw niej stanęła 5. Armia Pancerna gen. Liziukowa, która rozpaczliwie próbowała atakować 6 lipca, ale po dziewięciu dniach walk została odrzucona. Straszliwa bitwa trwała trzy tygodnie, kiedy do walk włączyli się niemieccy saperzy, wypalając miotaczami ognia całe dzielnice, podczas gdy czołgi dawały osłonę. Niemcy stracili 20 tys. zabitych, zaś Sowieci - ponad pół miliona, w tym blisko 300 tys. zabitych.
Jednak sytuacja już stawała się groźna dla Niemców. Skończyło się to kłótnią między sami-wiecie-kim, a dowódcą GA ''Süd'', marsz. von Bockiem, którego odsunięto od dowodzenia i zastąpiono marsz. Listem. Wtedy też podzielono GA na dwie mniejsze grupy armii: ''A'', mającą iść w kierunku zagłębi naftowych, i ''B'', atakującą w kierunku Stalingradu. Problemem było to, że większość jednostek GA ''A'' nie była przystosowana do walk w górach. Elitarny włoski korpus Alpini skierowano w rejon Stalingradu, zamiast na Kaukaz. Niezależnie od sukcesów na froncie, Niemcy zaczynali odczuwać już braki zaopatrzeniowe. Żołnierze musieli zlewać paliwo z uszkodzonych i porzuconych pojazdów, a nawet zostawiać te czołgi, którym zabrakło paliwa. Tak, jak przed rokiem i dwoma laty, transportowe Ju-52 musiały latać z zaopatrzeniem dla czołowych oddziałów, by te nie wstrzymywały natarcia. Mimo wielkich sukcesów i wsparcia atakującej armii, także Löhr został odsunięty od dowodzenia.
Ale Fall Blau dopiero się zaczęła...
#fallblau #blau #blue #kaukaz
Autor postu: II wojna światowa w kolorze
#iiwojnaswiatowa #gruparatowaniapoziomu #qualitycontent #historiajednejfotografii #zdjeciazwojny
źródło: comment_a9rBrKfnef8ipgPdcpuTTPmvm9oUHdp5.jpg
Pobierzpowonieniem dokładniej sprawdzać przed wysłaniem
tu masz ciekawy materiał o tym
ale generalnie Adolf miał inne cele, OKW inne, troszkę się posabotowali nawzajem i roztrwonili zasoby w monecie gdy logistyka już i tak nie dawała rady
https://www.youtube.com/watch?v=kVo5I0xNRhg