**Dzienniki Goebbelsa, Tom 2: 1939–1943** **3 grudnia 1942:** > Wczo... (@thetrumpist-)

Dzienniki Goebbelsa, Tom 2: 1939–1943
3 grudnia 1942:

Wczoraj: [...] Po półtorarocznym milczeniu Duce zabrał w końcu głos przed włoską i światową opinią publiczną. Atmosfera we Włoszech zrobiła się tymczasem tak duszna, że okazało się to konieczne. Jak zawsze w takich przypadkach mowa całkowicie oczyściła atmosferę. Duce jest w najlepszej formie, przemawiając półtorej godziny przed faszystowskimi korporacjami. Przedstawia trzeźwy, naszpikowany liczbami, raport obrachunkowy, który nie będzie chyba zupełnie budzić wątpliwości. Straty Włochów są o wiele mniejsze, aniżeli generalnie się spodziewano. Także brytyjskie ataki powietrzne wyrządziły nie tak duże szkody, jak twierdzono we wrogich kołach. Sytuację wojenną Mussolini uznaje za całkowicie ustabilizowaną. Odrzuca brytyjskie twierdzenia, jakoby mocarstwa anglosaskie odniosły zwycięstwo we francuskiej Afryce północnej. Mussolini zwraca się w mocnych słowach przeciwko Francji, wobec której musi żywić iście piekielną nienawiść. Ostry atak kieruje również przeciwko zrzędom we własnym kraju, aby potem odnieść się do ostatniego przemówienia Churchilla. Wspaniale wpływa fakt, że odczytuje on sam przez wszystkie włoskie rozgłośnie tę Churchillowską mowę w najbardziej obraźliwych fragmentach i udziela jej takiej odprawy, że bardziej zdecydowanej i przekonującej nie można sobie wyobrazić. Odpowiedź Duce jest bardzo grubiańska. Przykładowo biorąc, mówi on o śmierdzących papierosami i alkoholem ustach Churchilla, z których popłynęły nikczemne słowa obrażające naród włoski. Można już stwierdzić, że brytyjski premier wypadł w tym oratorskim majstersztyku niczym oskubany kurczak. Jeśli powołuje się on na to, powiada Mussolini, że w jego [Churchilla] żyłach płynie błękitna krew, to w jego, Duce żyłach, płynie zdrowa krew kowala. Apeluje do narodu włoskiego, wzywa go, aby nie tylko kochał swoich współziomków, ale także nienawidził swoich wrogów. Niewzruszenie wierzy w zwycięstwo, a jego droga, jak również droga narodu włoskiego wiedzie w wierności aż ku ostatecznemu zwycięstwu u boku Niemiec. [...] Amerykanie gorączkowo starają się podkopywać i osłabiać duchowo imperium brytyjskie. Willkie zabrał ponownie głos, występując przeciwko Churchillowi. Domaga się stosowania Karty Atlantyckiej również w odniesieniu do posiadłości kolonialnych, przy czym naturalnie mowa jest o posiadłościach brytyjskich, a nie amerykańskich. Po raz pierwszy od długiego czasu zajmujemy się znowu niesnaskami wśród mocarstw anglosaskich. Stosuję tu taką taktykę, aby nie milczeć ciągle, lecz od czasu do czasu włączać się do debaty i ją podtrzymywać. Jeśli Anglicy i Amerykanie mieliby pod wpływem naszych interwencji znowu zamilknąć, to wówczas i my damy sobie z tą sprawą spokój. Jestem przekonany, że tej kontrowersji daleko jeszcze do końca, a to otwiera nam znakomite możliwości propagandowe. [...] Raport jednego z moich współpracowników na temat Włoch przychodzi trochę spóźniony po przemówieniu Duce. Wynika jednak z niego, że sytuacja wewnętrzna Włoch stała się wszystkim, tylko nie sytuacją pomyślną. Przede wszystkim standard życia narodu włoskiego spadł niemal poniżej minimum egzystencji. Działa to tym bardziej prowokująco, że koła plutokratyczne mogą za pieniądze kupić wszystko, czego dusza zapragnie. Tego rodzaju asocjalne przywództwo wojenne musi na dalszą metę wpływać na masy bardzo rozstrajająco. Mój tajny współpracownik pośród wielu rozmów przeprowadzonych we Włoszech nie znalazł ani jednej, w której nie doszedłby do głosu jak najgłębszy sceptycyzm co do widoków na zwycięstwo państw osi. Z drugiej jednak strony trzeba także podkreślić, że koła faszystowskie stoją wiernie i niezachwianie przy Duce i jego polityce. Zakładam, że [ostatni] apel Mussoliniego te koła na nowo wzmocni i że bardziej donośnie niż dotąd wystąpią one na forum opinii publicznej przeciwko zrzędom i defetystom.

#iiwojnaswiatowa #historia #niemcy #gruparatowaniapoziomu #mussolini #dziennikigoebbelsa