Zazwyczaj nie piję sam, w sumie zdarza mi się to może raz w roku, raczej rzadziej. Ogólnie uważam picie do lustra za przejaw ułomności, swoisty wskaźnik patologii. Nie mówię tu o dwóch piwkach do meczu (choć tego też nie praktykuję), tylko osuszanie butelek mocnych alkoholi w samotności. No, ale ja nie o tym miałem pisać.
Może być lekko chaotycznie, bo już mi trochę w głowie szumi, więc z góry przepraszam jeśli będzie to mało spójne.
Powoli zaczyna do mnie docierać, że nie jestem w stanie być szczęśliwym człowiekiem. Nie przez własne ograniczenia, brak talentów, kiepski wygląd, czy życiową nieudolność. Tu nie ma problemu. Problem jest w tym, że potrafię odczuwać tylko doraźne, chwilowe szczęście. Kiedy osiągam jakiś sukces, udaje mi się spełnić marzenie, to aż promienieję szczęściem, czuję wtedy, że żyję, że to wszystko ma sens.
I przechodzi mi. Po dniu, dwóch, piętnastu. Zostaje pustka.
Nie widzę w życiu sensu. Mam zawód taki, jaki sobie wymarzyłem. Robię to, co chciałem. Jestem nadal przed trzydziestką, mam fajną pracę, mam świetną kobietę, mam własne mieszkanie. I tak sobie siedzę przy szklance whisky...i nie jestem szczęśliwy. Powinienem być. Kilka lat temu też nie byłem, ale miałem przekonanie graniczące z pewnością, że to szczęście jest na wyciągnięcie ręki. Że osiągnę sukces zawodowy, kupię mieszkanie, będę zakochany. I w końcu szczęśliwy.
To dlaczego #!$%@? nie jestem?
Widzę ludzi, którym znacznie gorzej się powodzi. Mają nudną, kiepską pracę, mają kiepskie dziewczyny. I ci ludzie są szczęśliwi, cieszą się życiem. Ja tego nie potrafię, nie jestem w stanie. Spotykam tych ludzi na imprezach, na domówkach i nie widzę w nich tej pustki. Może oni po prostu udają? W końcu ja udaję, więc miałoby to sens. Gdyby spytać ludzi, którzy mnie spotykają, to pewnie stwierdziliby, że jestem szczęśliwy i zadowolony ze swojego życia. Może to wszystko, to tylko pieprzona gra pozorów, wzajemne oszukiwanie się, bo każdy boi się przyznać przed światem co tak naprawdę czuje?
Jesteście szczęśliwi?
Dobija mnie to powoli. Osiągam swój kolejny cel, daje mi to chwilowego pozytywnego kopa, a potem wraca pustka. I muszę wymyślać sobie kolejny cel, kolejne marzenie, za każdym razem trudniejsze do zrealizowania. Może na tym polega życie? Jeśli tak, to jest to strasznie kiepski żart.
Skłaniam się jednak ku teorii, że nie o to w tym wszystkim chodzi. Może mnie po prostu bawi samo gonienie króliczka, a nie złapanie go? W sumie tak to u mnie zazwyczaj wyglądało z kobietami. Przez jakiś czas masowo imprezowałem. Dwie imprezy w tygodniu to był standard, cztery nie były niczym wyjątkowym. Wszystko w poszukiwaniu przygodnego seksu, tych chwilowych triumfów, doraźnego zastrzyku szczęścia. Choć sam seks był zawsze z boku, niczym więcej niż przyjemnym (a i to nie zawsze) dodatkiem.
Chodziło o samo zdobywanie. Sam podryw, poznanie nowej osoby i zbliżenie się do niej. Sprawienie, by też mnie pożądała. Zdobycie jej. Kolejna kobieta, kolejny osiągnięty cel. Wmawiałem sobie, że kiedy wreszcie poznam tę jedyną, to w końcu mi przejdzie. Będę zakochany, szczęśliwy, spełniony. Jestem zakochany, jestem z kobietą.
I nadal to samo, nic się nie zmieniło. Jedna, wielka otchłań, która znika tylko na krótkie chwile...
Przyłapałem się na tym, że zanurzam się w pracy, bo pracując nie myślę o sobie. Jest tylko cel do spełnienia. Coraz bardziej pochłaniają mnie filmy i książki, bo wtedy też jestem na nich tak skoncentrowany, że chwilowo zapominam o otaczającym mnie świecie. Przez te półtorej, dwie godziny go po prostu nie ma.
Mam problemy ze snem. Przerażają mnie momenty, gdy leżę w ciszy i zaczynam myśleć, tak jak dzisiaj. Boję się wniosku, do którego mogę dojść. Dlatego nie usypiam, tylko padam. Pracuję, czytam, oglądam filmy aż padnę. Bardzo rzadko zdarza mi się po prostu usnąć.
Przestałem imprezować, zresztą znudziło mi się to już dawno. Chodziłem do klubów chyba tylko z przyzwyczajenia, może by zachować kontakt z kolegami. Czuję się wypruty psychicznie i zdewastowany fizycznie. Nie widzę sensu w niczym, nawet kolejne marzenia są dla mnie szare, już mnie nie ciągną, nie chce mi się do nich dążyć. Bo wiem, że ucieszą mnie tylko na chwilę.
@deroo: Z tego co wyczytałem z twoich wypocin szczęśliwym człowiekiem powinien być ten kto ma super loszke 10/10 obok siebie, elegancką pracę, najlepiej super luksusowy samochód etc....
Zmartwię cie, spora część osób która ma to co chciała jest nieszczęśliwa, wszystko mogą sobie kupić bo mają super prace przecież ;)
Nie mam super pracy, super samochodu, mam kobietę która jest piękna dla mnie, bo jest moja i kocham w niej wszystko, cieszę
Chyba jedak to co masz i co osagnales to nie to co cie uszczesli. Tak tylko ci sie zdawalo, ze bedzie. Niestety teraz moze by ciezko sie z tym pogodzic.
@deroo: Najbardziej cieszy nas dążenie do celu, nie jego osiągnięcie. Zawsze musisz mieć jakiś cel, marzenie, inaczej będziesz czuł pustkę. Poczytaj o medytacji, myślę że to coś dla Ciebie, każdy z nas powinien zostawać sam na sam.
@deroo: uzależniłeś szczęście od czynników zewnętrznych, a każdy z nich kiedyś przeminie, więc nigdy nie będziesz szczęśliwy. Poczucie szczęścia powinno pochodzić z wewnątrz, tylko wtedy będzie trwałe.
@deroo: Jesteś zlepkiem jakiś gówno pierwiastków które jakimś cudem mają świadomość i wyznaczasz sobie tak prymitywne cele. Nigdy nie będziesz miał wszystkiego, zawsze będzie ktoś lepszy a ty będziesz coraz starszy i mniej sprawny, brzydszy a z czasem i stracisz werwę, siłę i zdolność szybkiego i logicznego myślenia.
Wiem ,że to pierdzielenie ale dobro materialne jest ulotne i tak naprawę po co Ci one, po co gromadzić to wszystko wystarczy zapewnić
@deroo: Dobrze napisane. Często mam podobnie. Wyczekuję czegoś, myślę o tym całymi dniami, a jak już to coś się wydarzy, zadaję sobie pytanie "To już? To jest to, na co tyle czekałem?" albo "To o to chodzi w życiu?". Jeszcze tego nie rozgryzlem, na razie idę dalej.
@deroo: zostaw wszystko, kobietę, mieszkanie, pracę i kasę na koncie. Spakuj plecak, kup bilet w jedną stronę gdzieś, poleć i zacznij od zera, zarabiać na życie dorywczo to zmywając podłogę w jakieś knajpie, to sprzedając banany na ulicy, ciągle zmieniając miejsce, jeżdżąc na stopa i na krzywy ryj po świecie. Świat jest na tyle duży, że zanim zobaczysz cały i Ci się znudzi zdążysz umrzeć.
jeśli czujesz się kompletnie bezużyteczny/bezużyteczna, to pamiętaj że ten koleś planował inwazję przez 8 tysięcy lat, a potrwała ona ok. 50min jednego odcinka, w której poniósł porażkę. #graotron #seriale #got
Zazwyczaj nie piję sam, w sumie zdarza mi się to może raz w roku, raczej rzadziej. Ogólnie uważam picie do lustra za przejaw ułomności, swoisty wskaźnik patologii. Nie mówię tu o dwóch piwkach do meczu (choć tego też nie praktykuję), tylko osuszanie butelek mocnych alkoholi w samotności. No, ale ja nie o tym miałem pisać.
Może być lekko chaotycznie, bo już mi trochę w głowie szumi, więc z góry przepraszam jeśli będzie to mało spójne.
Powoli zaczyna do mnie docierać, że nie jestem w stanie być szczęśliwym człowiekiem. Nie przez własne ograniczenia, brak talentów, kiepski wygląd, czy życiową nieudolność. Tu nie ma problemu. Problem jest w tym, że potrafię odczuwać tylko doraźne, chwilowe szczęście. Kiedy osiągam jakiś sukces, udaje mi się spełnić marzenie, to aż promienieję szczęściem, czuję wtedy, że żyję, że to wszystko ma sens.
I przechodzi mi. Po dniu, dwóch, piętnastu. Zostaje pustka.
Nie widzę w życiu sensu. Mam zawód taki, jaki sobie wymarzyłem. Robię to, co chciałem. Jestem nadal przed trzydziestką, mam fajną pracę, mam świetną kobietę, mam własne mieszkanie. I tak sobie siedzę przy szklance whisky...i nie jestem szczęśliwy. Powinienem być. Kilka lat temu też nie byłem, ale miałem przekonanie graniczące z pewnością, że to szczęście jest na wyciągnięcie ręki. Że osiągnę sukces zawodowy, kupię mieszkanie, będę zakochany. I w końcu szczęśliwy.
To dlaczego #!$%@? nie jestem?
Widzę ludzi, którym znacznie gorzej się powodzi. Mają nudną, kiepską pracę, mają kiepskie dziewczyny. I ci ludzie są szczęśliwi, cieszą się życiem. Ja tego nie potrafię, nie jestem w stanie. Spotykam tych ludzi na imprezach, na domówkach i nie widzę w nich tej pustki. Może oni po prostu udają? W końcu ja udaję, więc miałoby to sens. Gdyby spytać ludzi, którzy mnie spotykają, to pewnie stwierdziliby, że jestem szczęśliwy i zadowolony ze swojego życia. Może to wszystko, to tylko pieprzona gra pozorów, wzajemne oszukiwanie się, bo każdy boi się przyznać przed światem co tak naprawdę czuje?
Jesteście szczęśliwi?
Dobija mnie to powoli. Osiągam swój kolejny cel, daje mi to chwilowego pozytywnego kopa, a potem wraca pustka. I muszę wymyślać sobie kolejny cel, kolejne marzenie, za każdym razem trudniejsze do zrealizowania. Może na tym polega życie? Jeśli tak, to jest to strasznie kiepski żart.
Skłaniam się jednak ku teorii, że nie o to w tym wszystkim chodzi. Może mnie po prostu bawi samo gonienie króliczka, a nie złapanie go? W sumie tak to u mnie zazwyczaj wyglądało z kobietami. Przez jakiś czas masowo imprezowałem. Dwie imprezy w tygodniu to był standard, cztery nie były niczym wyjątkowym. Wszystko w poszukiwaniu przygodnego seksu, tych chwilowych triumfów, doraźnego zastrzyku szczęścia. Choć sam seks był zawsze z boku, niczym więcej niż przyjemnym (a i to nie zawsze) dodatkiem.
Chodziło o samo zdobywanie. Sam podryw, poznanie nowej osoby i zbliżenie się do niej. Sprawienie, by też mnie pożądała. Zdobycie jej. Kolejna kobieta, kolejny osiągnięty cel. Wmawiałem sobie, że kiedy wreszcie poznam tę jedyną, to w końcu mi przejdzie. Będę zakochany, szczęśliwy, spełniony. Jestem zakochany, jestem z kobietą.
I nadal to samo, nic się nie zmieniło. Jedna, wielka otchłań, która znika tylko na krótkie chwile...
Przyłapałem się na tym, że zanurzam się w pracy, bo pracując nie myślę o sobie. Jest tylko cel do spełnienia. Coraz bardziej pochłaniają mnie filmy i książki, bo wtedy też jestem na nich tak skoncentrowany, że chwilowo zapominam o otaczającym mnie świecie. Przez te półtorej, dwie godziny go po prostu nie ma.
Mam problemy ze snem. Przerażają mnie momenty, gdy leżę w ciszy i zaczynam myśleć, tak jak dzisiaj. Boję się wniosku, do którego mogę dojść. Dlatego nie usypiam, tylko padam. Pracuję, czytam, oglądam filmy aż padnę. Bardzo rzadko zdarza mi się po prostu usnąć.
Przestałem imprezować, zresztą znudziło mi się to już dawno. Chodziłem do klubów chyba tylko z przyzwyczajenia, może by zachować kontakt z kolegami. Czuję się wypruty psychicznie i zdewastowany fizycznie. Nie widzę sensu w niczym, nawet kolejne marzenia są dla mnie szare, już mnie nie ciągną, nie chce mi się do nich dążyć. Bo wiem, że ucieszą mnie tylko na chwilę.
A skoro tak, to po co się starać...
#feels #oswiadczenie #dobranoc i #dziendobry
@deroo: Tak, bo jestem białym, heteroseksualnym człowiekiem.
Zmartwię cie, spora część osób która ma to co chciała jest nieszczęśliwa, wszystko mogą sobie kupić bo mają super prace przecież ;)
Nie mam super pracy, super samochodu, mam kobietę która jest piękna dla mnie, bo jest moja i kocham w niej wszystko, cieszę
Komentarz usunięty przez autora
@deroo: gonienie króliczka jako cel sam w sobie - znam to. Tylko... dlaczego Ci się to nie podoba?
@deroo: uzależniłeś szczęście od czynników zewnętrznych, a każdy z nich kiedyś przeminie, więc nigdy nie będziesz szczęśliwy. Poczucie szczęścia powinno pochodzić z wewnątrz, tylko wtedy będzie trwałe.
Posłuchaj tego: https://www.youtube.com/watch?v=ZL-rtbJrB5o, a najlepiej całego wykładu od początku.
2. Zacznij chodzić na silownię albo uprawiac sport - kopalnia endorfin.
3. Ciesz sie procesem, a nie celem.
Wiem ,że to pierdzielenie ale dobro materialne jest ulotne i tak naprawę po co Ci one, po co gromadzić to wszystko wystarczy zapewnić
@deroo: Osuszanie butelek destylatów to patolka niezależnie od towarzystwa.
Komentarz usunięty przez autora